Oktober 2012

Natuurlijk vinden wij zelf onze prachtige, lieve, sociale Meepy het meest wonderschone wezentje dat er op vier poten in ons huis rondloopt. Maar voor Meepy is er een belangrijke taak weggelegd. Als het allemaal goed mag gaan, dan zal zij – zodra zij een mooie, volgroeide Bengaal is – haar bijdrage gaan leveren aan het verbeteren van het ras. Daarvoor moeten wij goed in kaart brengen wat de ‘pluspunten’ van Meepy zijn en waar we op willen verbeteren.

Natuurlijk heb je daar zelf al wel een beeld van, maar wil je serieus fokken, dan zit er mijns inziens niets anders op dan met je fokdier naar een show te gaan, waar een daartoe opgeleide keurmeester zijn deskundige blik over jouw lieveling laat gaan.

Roezeltjes en poppenkastgordijntjes
Toen wij een fokpoesje zochten, zijn wij natuurlijk ook als bezoeker op shows geweest. Je kijkt daar je ogen uit. Niet alleen naar al het moois dat zich in de kooien bevindt, maar vooral ook naar al die mensen die zich achter de kooien bevinden en de toeters en bellen waarmee sommige showkooien zijn uitgerust. Grappig is dat de aankleding van de kooien vaak rasgebonden lijkt te zijn… Helemaal prima: ieder het zijnde, zeg ik altijd. Gelukkig trof ik de meeste Bengalen aan in deugdelijk ingerichte, ‘kale’ kooien. Geen boa’s, geen glitter & glamour, geen kussentjes met strikjes en kantjes, geen poppenkastgordijntjes, geen kattenbak voorzien van een ‘rokje’ (ja, serieus – het bestaat!) en geen roezeltjes, toezeltjes en pompoentjes. Nee, de Bengalen zaten gewoon in een kooi, met een lekker ligkussen, een kattenbak en etensbakjes. De mensen achter die kooien hadden het met elkaar gezellig gemaakt. Een enorme opluchting maakte zich van mij meester: ik was blij dat ik een Bengalencattery wilde opstarten!

Ik moet bekennen dat het mij niet zo’n succes leek om daar nu de hele dag op een stoel achter een kooi te moeten zitten, maar ok. Ik had ook ernstige twijfels over hoe onze wervelwind Meepy die hele dag in een kooi zou gaan doorbrengen, maar ook dat weet je pas als je het een keer hebt geprobeerd. Aldus gaf ik Meepy op voor de show ‘Katten Kijken’ in Nijmegen op 30 september 2012.

Geduld is een schone zaak
Die dag reden Carola Timmer (van Devon Rex cattery Roots in the Woods) en ik om exact half acht ’s ochtends de dam af richting Nijmegen. Man en dochter wensten de kat nog succes en daar gingen we! Vanaf de achterbank van de auto werd ons direct luid en duidelijk meegedeeld dat ‘Bengaal en Devon Rex’ het hier niet mee eens waren. Echter, na een kwartier verstomden de protesten en konden wij elkaar weer verstaan tijdens de rit. Zonder files kwamen wij om 8.15 uur aan en passeerden wij op onze zoektocht naar een parkeerplaats een rij mensen die buiten bepakt en bezakt met katten en spullen in de file stonden om het gebouw binnen te komen. Ook wij laadden onze katten en tassen op een praktische Ikea trolley en voegden ons om 8.20 uur bij de reeds wachtende exposanten. Feitelijk kan ik beter zeggen: de reeds lang wachtende exposanten. Gemopper klonk rondom. En het schoot inderdaad niet op. Voor geen meter. Een uur later bereikten wij de deur van de hal, om daar te constateren dat er nog eens zoveel mensen binnen in de rij stonden. Geduld is een schone zaak, maar de wachtenden werden er niet vrolijker op. Een soort misplaatst Efteling-gevoel maakte zich van mij meester: je weet dat je lang moet wachten, maar dan beleef je ook wat! Ja, ja…
Binnen werd er een splitsing gemaakt en Carola mocht met haar kat aansluiten in een andere, iets snellere rij. Uiteindelijk hees ik dan toch een heftig spartelende Meepy, die het hele gebeuren inmiddels helemaal niet meer zo ‘magnificent’ vond, op de tafel van de dierenarts. Om 10.00 uur was ik binnen! Ein-de-lijk. Ik had behoefte aan koffie en aan een stoel. Die stoelen lagen er gelukkig. Wij pakten drie stoeltjes – de fokker van Meepy, Frans Voll, was er ook om mij wegwijs te maken in kattenshowland – en ik installeerde Meepy in haar kooi.

En toen kwamen de buren…
Een paar minuten later arriveerden onze buren: een dame en heer met twee prachtige Siamezen. Meepy was ondertussen met ogen als schotels haar kooi aan het verkennen en vond het allemaal doodeng. Opeens besloten de buren, zonder even een seintje te geven, dat zij de kooi moesten optillen om hun kleedje onder het tussenwandje door te kunnen schuiven. Ik stond erbij en ik keek ernaar – zo gaat het kinderliedje, toch? Want ik was daar niet op voorbereid. Floep! Daar ging Meepy onder de tussenmuur door. “Och, dat is een snelle!” riep de dame uit en zij stond erbij en zij keek ernaar. “Houd mijn kat tegen!” riep ik, weer bij mijn positieven gekomen. Want ook meneer stond erbij en keek ernaar en Meepy schoot al kordaat onder de tweede tussenmuur door en had nu de buitenmuur van de kooi bereikt. En ja hoor, eindelijk werd mijn kat teruggedreven, de kooi werd snel weer neergezet – bijna op haar staart – en fokker Frans kon Meepy uit het domein van de Siamezen bevrijden. Met bonzend hart van schrik nam ik plaats op mijn stoeltje en wachtte totdat de kooi ingericht was, met Meepy even weer veilig in de reismand. Dat begon al lekker…

Toen de Siamezen in hun kooi zaten, deed ik Meepy ook weer in haar kooi en zag dat de rand van de kooi nu precies op mijn bakjes stond. Ik richtte mij op, schoof het luikje omhoog en trok de bakjes er onderuit. “Pas op, Simone, dat je niet gaat zitten,” zei Frans. Ik balanceerde inderdaad nog boven mijn stoel, tenminste… dat dacht ik! Mijn buurvrouw had namelijk gewoon mijn stoel onder mijn achterwerk uitgeroofd! Normaal ben ik heus niet op mijn mondje gevallen, maar nu was ik echt te perplex om hier iets van te zeggen. Mijn wenkbrouwen stegen een luttel moment boven mijn haargrens uit van verbazing. Werkelijk, dit was dermate asociaal, dat verwacht je gewoon niet! Mijn rug is al niet het sterkste onderdeel van mijn gestel, dus ik wil er niet aan denken hoe ik in de kreukels had gelegen als ik mij inderdaad weer op ‘mijn’ stoel had laten vallen! Los daarvan: je zou iemand een gebroken stuitje bezorgen! Verbazingwekkend.

“Oh, ehhhh…. dan pak ik wel even een andere,” kon ik nog net uitbrengen. Maar die waren er natuurlijk niet! Ik had in de auto nog twee tuinstoelen liggen, dus die ben ik toen maar gaan halen, terwijl Frans en Carola over mijn kat en spullen waakten. Later, toen ik kennis ging maken met andere Bengalenfokkers die op de show aanwezig waren, vertelde een ervaren Bengalenfokster en ‘die-hard showgangster’ de spelregels: altijd iets over je stoel hangen. Ook al is het dertig graden – een vest meenemen en over je stoel hangen. Dat schijnt dergelijke asociale acties te kunnen voorkomen. Dacht ik toch met mijn stomme hoofd dat als ik zelf op een stoel zat, dit ook voldoende moest zijn om het ‘eigendom’ van die stoel te claimen?! Niet dus: welkom in de wereld van de kattenshows :):!

Oh ja, waarvoor kwamen we daar ook al weer? De keuring. Meepy werd uiteindelijk derde. De keurmeester verzekerde ons dat het drie prachtige poezen waren en ze ging dan ook met een lovend keurrapport en een ‘Uitmuntend-rozet’ weer huiswaarts. De Devon Rex van Carola behaalde haar derde CAC, dus alle toestanden zijn niet voor niets geweest. En uiteindelijk bleek het nog best gezellig te zijn – zo’n dagje kattenshow!

“Hangt ze zo mooi, mama?” “Ja, hoor! Prachtig!”